مقایسه اثر حفاظتی عصاره آبی پروپولیس ایرانی در مدل بیماری پارکینسون القا‌شده توسط 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی نر با ال‌دوپا: ارزیابی رفتاری و بافت‌شناسی

  سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع و پیش‌رونده است که به علت تحلیل رفتن سیستم دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می‌شود. با توجه به نقش رادیکال‌های آزاد و عوامل اکسیداتیو در ایجاد این بیماری، به نظر می‌رسدکه عصاره آبی پروپولیس با داشتن ترکیبات آنتی‌اکسیدانی بتواند مانع از تخریب نورونی شود. در این مطالعه اثرات نوروپروتکتیو تجویز داخل صفاقی عصاره آبی پروپولیس ایرانی در مدل تجربی بیماری پارکینسون با ال‌دوپا مقایسه شده است. مواد و روش‌ها: در این تحقیق 40 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به 8 گروه نرمال، پارکینسونی (ضایعه‌دیده)، گروه‌های پارکینسونی و تحت درمان با دوزهای mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس، گروه‌های پیش‌درمان با دوزهای mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس، گروه پارکینسونی و تحت درمان با mg/kg 10 ال‌دوپا و گروه شم (SH)تقسیم شدند. مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق 4 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه پیش‌درمان از 2 هفته قبل از ایجاد بیماری روزانه mg/kg 50 و 100 عصاره آبی پروپولیس ایرانی را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. دو هفته پس از ایجاد بیماری گروه‌های درمانی نیز به مدت 2 هفته عصاره آبی را به صورت داخل صفاقی با دوزهای mg/kg 50 و 100 دریافت کردند. در پایان درمان ارزیابی رفتاری، شمارش نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه در رابطه با همه گروه‌ها بررسی شد. یافته‌ها: نتایج ما نشان می‌دهد که عصاره آبی پروپولیس ایرانی میزان چرخش‌های القایی را در گروه‌های درمانی و پیش‌درمانی کاهش داده است و هم‌چنین کاهش تعداد نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه را تخفیف داده است.  نتیجه‌گیری: یافته‌های ما نشان می‌دهد که در مدل‌های آزمایشگاهی، تجویز داخل صفاقی عصاره آبی پروپولیس ایرانی دارای اثر حفاظتی قابل ملاحظه‌ای در برابر توکسیتی 6-هیدروکسی دوپامین می‌باشد